Ładujcietam

Gość

[link widoczny dla zalogowanych]

aaa4

-Enola... - Pogladzil ja po ramieniu. - ...Musze odplynac.

Teraz spojrzala na niego. Te wielkie niebieskie oczy byly przesloniete lzami.

-Ale... odszukales mnie!

-Oczywiscie. Jestes moim przyjacielem.

Rzucila mu sie w ramiona. Lzy poplynely strumieniem.

-Czemu... czemu... nas zostawiasz?

Poklepal ja po plecach.

-Bo tu nie moje miejsce. - Puscil ja, spojrzal na nia twardo, ale lagodnie. Wskazal na morze. - Tam jest moje miejsce.

-Tu jest twoje miejsce.

-Nie - rzekl lagodnie. - Tu jest... zbyt obco. Nic nie kolysze mi sie pod stopami.

W glosie dziecka byla prawie rozpacz:

-Helen mowi, ze to tylko choroba ladowa. Zaraz przejdzie!

Uczucie, ktore przeniknelo go fala, bylo jeszcze gorsze niz mdlosci. Jak dziwne! Jak straszne! Jak cudowne...

-Tu chodzi o cos... wiecej - powiedzial. Dziecku drzal podbrodek.

-Nie moge... nie moge zmienic twojego zdania, no nie?

-Nie mozesz.

Wstala i pokazal cos, co kryla za plecami. Bylo to male drewniane pudeleczko z dziwnymi, slicznymi rzezbami. Enola otworzyla wieczko i rozlegla sie muzyka. Melodia.

Jej melodia.